Daar

Alle boeken van Leo Vroman zijn mij dierbaar.

Daarom ben ik blij met zijn nieuwste bundel gedichten: "Daar"

Gewoon oud worden is een kunst die Leo tot in het uiterste weet te beheersen.
Hij is van 10 april 1915 en nog steeds actief.
Elke dag gewoon achter z'n iMac.

'Kom kom Vroman
 ben je gek
 denk ik dan
 het wordt gewoon tijd
 voor je ontbijt.'

Zijn levenslust en altijd bijzondere kijk op de dingen blijft boeien, ook over zware onderwerpen weet hij licht en met humor te schrijven.  Een voorbeeld voor iedereen in mijn optiek.
Leo Vroman is een van de beste schrijvers van het Nederlandse taalgebied.


'Eergisteren zei mijn dermatoloog:
ik zie een kleine zwarte plek en die
vereist even een biopsie.
Melanoma, vroeg ik droog.
Zo ja, dan leef ik nu nog maar 
hoogstens een paar jaar.
Zo nee, dan ook een paar'





(Petry)

Tonnus Oosterhoff

‘Er verschijnen in tien jaar tien bijzondere bundels. De meeste zijn van Tonnus Oosterhoff,’ schreef NRC Handelsblad. Dat vond de jury van de PC Hooftprijs ook. Vandaar dat hij de prijs in de wacht sleepte.

Tonnus heeft een website met bewegende gedichten (maar dan 'zacht' bewegend, en niet snel en met veel beelden) - een verademing- letterlijk!

Tonnus Oosterhoff is een geengageerd dichter. De titel van zijn nieuwste bundel 'Leegte lacht' blijkt een ready made uit de krant. De politicus René Leegte geeft antwoord op een vraag van dagblad Trouw: ‘Kunnen ook vrachtwagens die op transport zijn met radioactief afval heftige overstromingen aan?’ Leegte heeft daarop geen antwoord. Hij lacht: 'Dat wordt een beetje sciencefiction.'

Alleen al in de titel gelaagdheidheid dus, want het is meteen een personificatie, de leegte die lacht. Makkelijk toegankelijk zijn de gedichten van Oosterhoff niet, maar ook de dichter heeft de sleutel tot betekenis niet. Hans Mirck stelt op website de Contrabas: 'De taal is onze grip op de werkelijkheid, maar de grip is maar betrekkelijk, misschien is dat wat hij (Oosterhoff) ons probeert duidelijk te maken, vriendelijk en wanhopig glimlachend.'

Met dat in het achterhoofd durf je wel te beginnen aan zijn bundels. Wanhopig glimlachend slaan we ons tenslotte allemaal door het leven.

 'Ergens in het heelal valt een deur in het slot. / Maakt dat je nieuwsgierig?’

(bijke)

I. M. Vaclav Havel

Václav Havel, één van de leidende figuren van de Tsjechoslowaakse dissidentenbeweging "Charta '77" is overleden.


Vlak na de Fluwelen revolutie ben ik op vakantie geweest in, toen nog, Tsjecho-Slowakije. Een geweldige ervaring. Het was prachtig weer, iedereen was zó blij en wilde onze (heel oude) Volvo kopen, het was een prettig burocratisch, chaotisch rommeltje en overal was Havel de grote held. We moesten menigmaal op hem drinken!
Nooit heb ik zo duidelijk gemerkt hoe belangrijke vrijheid, die voor ons zo vanzelfsprekend is, kan zijn. Ondanks zijn grote betekenis in de politiek is voor mij Havel nog steeds meer schrijver dan staatsman.

Schrijver

Een van zijn meest bijzonder boeken is volgens mij "Brieven aan Olga" Tijdens zijn verblijf in de gevangenis in de jaren 1979 tot 1983 schreef hij wekelijks een brief aan zijn vrouw.
Havel heeft door deze brieven, die voor hem een  belangrijk communicatiemiddel waren, zijn geestkracht en innerlijke vrijheid kunnen bewaren. Thema's waren vrijheid en onvrijheid, de menselijke identiteit en verantwoordelijkheid maar ook zijn psychische en lichamelijke problemen.

Václav Havel, die o.m. ook in Nederland opgevoerde toneelstukken schreef, was voor mij niet alleen een staatsman en ook een goede schrijver maar ook een heel bijzonder mens.
(Petry)


AFTH

Je hebt mensen die niks met AFTH hebben en mensen die dol zijn op AFTH. Zelf behoor ik tot de categorie mensen die een moeilijke verhouding hebben met het werk van van der Heijden. Hij kan goed schrijven, maar op de een of andere manier kan ik me moeilijk concentreren op het alsmaar uitdijende verhaal.

Toch was het een boek van deze auteur dat een onuitwisbare herinnering bij mij heeft achtergelaten: het leven uit een dag. Het gaat over een wereld waarin mensenlevens slechts één dag duren en waarin een verliefd koppel hopeloos op zoek gaat naar een manier om langer bij elkaar te blijven. het wordt beschouwd als een van de zwakkere werken van van der Heijden, maar ik zal het nooit vergeten - een boek toevallig ontdekt in mijn middelbare schooltijd, in de boekenkast van mijn oom, een liefhebber.

Ik ben opnieuw aan van der Heijdens werk begonnen omdat ook mijn broer een enthousiast promotor is van diens werk en geen kans voorbij laat gaan om mij te overtuigen van het feit dat ik het toch weer eens moet proberen. Vandaar dat ik begon aan Het Schervengericht, waarin een fictieve ontmoeting in de gevangenis wordt beschreven tussen massamoordenaar Charles Manson en Roman Polanski - wiens zwangere vrouw is omgebracht door de volgelingen van Manson. Weer stuitte ik op hetzelfde probleem, het verhaal dijt maar uit en ik heb het geduld niet om te blijven lezen. Toch bleven beelden uit het boek me lang achtervolgen. Een ambigue gevoel, blijkbaar maakt het verhaal en de manier van vertellen van van der Heijden veel indruk, maar iets in die manier van vertellen ergert me ook.

Toen ik recensies las over zijn laatste boek- Tonio- over zijn enige zoon die vorig jaar overleed bij een auto-ongeluk, werd ik nieuwsgierig en ik ben begonnen met lezen. En ik hou niet meer op. het is niet voor het eerst dat de schrijver me mee zijn verhaal inzuigt, wel voor het eerst zonder dat ik me erger of blijf steken. Dit boek moet iedereen lezen.

(bijke)


ZOEKEN

PROFIEL BLOGGER

Mijn foto
Bijke & Petry
Literatuurverkenner & Collectioneur
Mijn volledige profiel tonen

CATALOGUS

Zoek in ons totale aanbod
Catalogus
Meer informatie >>

JEUGDBOEKENBLOG

OP DE HOOGTE

Wilt u op de hoogte blijven van nieuwe toevoegingen?
Abonneer...