Rust!

Over de doden niets dan de goeds, maar dan moeten ze niet postuum komen aanzetten met een bundel gedichten, inclusief een stel tekeningen en bespiegelingen. Vooral niet wanneer ze als grote gemene deler ‘berusting’ hebben. Dat kun je niet maken tegenover mensen die nog een lang, onrustig leven voor zich hebben.


Bram Vermeulen speelde het niettemin klaar om op slinkse wijze zo’n bundel gepubliceerd te krijgen. De man die zijn carrière begon als internationaal volleyballer, met Freek de Jonge Neerlands Hoop In Bange Dagen vormde en verder een niet aflatende hoeveelheid beroepen had, zoals decorontwerper en schilder, stierf in 2004.

Hij liet een e-mail na aan zijn geliefde Shireen Strooker. Een e-mail van een pagina of 211. De geliefde vond, met de typische trots die geliefden voor elkaar voelen, dat de e-mail niet alleen door haar gelezen diende te worden. Ze liet hem aan iemand van uitgeverij Nijgh & Van Ditmar lezen, en die aan iemand van Houtekiet, of andersom. Samen redeneerden ze in ieder geval: dit is goed werk, dus als we het uitgeven, lezen meer mensen het waarschijnlijk. Daarna voegden ze de daad bij het woord en ziedaar: Rust!

Het is een bundel waaruit de berusting spreekt van een man die goed geboerd heeft. Een man die weinig kansen heeft gemist en tevreden kan terugblikken op een leven waarmee hij klaar is. Dan krijg je gedichten geschreven vanuit de luie stoel, naast het zwembad bij een vakantiehuis in Toscane. Gedichten als: “Zoals de zon daar onder gaat, en mij betrapt op haast. Zoals de wind hier blaast, herkend wordt door de bomen. Zoals het water raast om naar de zee te komen. In feite is het af. Ik bedoel: ik heb alles waargenomen.”

Raak, vredig, teder, op een kalme manier vreugdevol – noem maar op. Na vijf van zulke gedichten echter, wil je wel weer iets anders, tenzij je even tevreden bent als Bram Vermeulen in zijn nadagen. Buiten de saaiheid gerekend is er weinig aan te merken op de bundel. In de gedichten, tekeningen en de bespiegelingen worden de lach noch de traan verwaarloosd en er valt geen zin te ontdekken die niet loopt. Maar een bundel vol berusting? Met rijmzinnen als: “Eten, drinken, slapen en neuken; zo vullen wij onze uren hier. Ons geluk is een zoogdier.” Kon hij niet beter?

Na lezing ga je onwillekeurig denken dat berusting de dood in de pot is, het begin van het einde, de verdelger van de kritische vermogens en de fles om het zeewaardige schip. En dat aanhoudende berusting, zoals al aangegeven, verveelt. Het was beter geweest als de voormalig volleyballer meer tijd had gehad. Dan had hij nog wat kunnen dichten, schrijven of tekenen rond, bijvoorbeeld, de aanmaak van testosteron die aantoonbaar vermindert als een man gaat trouwen en, nogmaals, wanneer zijn vrouw in verwachting is geraakt.

Of over het tragikomische bestaan op zichzelf, of over het kwaad dat de strijd aanbindt met, pakweg, het goede. Alles zou beter zijn dan allemaal uitspattingen over berusting, al maken die de titel natuurlijk bijzonder treffend. (Boeken van Bram Vermeulen zijn geen snellopers momenteel en dus gewoonweg te leen bij de bibliotheek.)

Gastblogbericht, door Bart van Dijk

0 reacties:

Een reactie posten

ZOEKEN

PROFIEL BLOGGER

Mijn foto
Bijke & Petry
Literatuurverkenner & Collectioneur
Mijn volledige profiel tonen

CATALOGUS

Zoek in ons totale aanbod
Catalogus
Meer informatie >>

JEUGDBOEKENBLOG

OP DE HOOGTE

Wilt u op de hoogte blijven van nieuwe toevoegingen?
Abonneer...