Schrijf ik als....James Joyce?
Toen ik een paar dagen geleden de krant opensloeg, stuitte ik op een nieuwsbericht over een nieuwe website, dat onmiddellijk mijn aandacht trok. Ik schrijf namelijk wel eens, gewoon voor mezelf, vingeroefeningen voor de grootse roman die ik ooit zal publiceren. Jammer genoeg schrijf ik in het Nederlands en niet in het Engels, anders had ik mijn schrijfsels direct getest op I Write Like. Op basis van een aantal paragrafen van je eigen teksten kun je daar namelijk laten analyseren of je schrijft als Ernest Hemingway, Virginia Woolf of zelfs James Joyce.
De site analyseert de lengte van de zinnen, het gebruik van leestekens en de woordkeuze en legt ze naast de teksten van beroemde auteurs. De bedenker is de 27-jarige Russische softwareprogrammeur Dmitri Chestnykh uit Montenegro. Sinds de lancering vorige maand kreeg 'I write like' al 1 miljoen bezoekers.
Chestnykh werkt volgens het principe van de e-mailspamfilters. Dat betekent dat de tekst wordt geanalyseerd op basis van trefwoorden. Vraag is of dat voldoende is, er worden nog veel aspecten buiten beschouwing gelaten. De invloed van ritme en structuur van teksten is bijvoorbeeld nauwelijks ingecalculeerd. Dat levert een aantal lachwekkende uitkomsten op. De Canadese schrijfster Margaret Atwood, van wie het werk in de database is opgenomen, probeerde de site uit. Volgens I Write Like schreef ze helemaal niet als Atwood, maar als Stephen King.
The New Yorker probeerde het met een uitnodiging voor een verjaardagsfeest en kreeg te horen dat de tekst veel weg had van het werk van James Joyce. Lady Gaga's songteksten bleken veel gemeen te hebben met de lyriek van William Shakespeare. En van een speech van Obama werd gezegd dat hij aansloot bij de boeken van cultauteur David Foster Wallace.
Wannneer wordt een soortgelijke site in het Nederlands geopend? Toch wel vleiend als mijn werk straks wordt vergeleken met dat van topauteurs als Gerard Reve, Connie Palmen of Tommy Wieringa.....Gewoon als opkikkertje....(bijke)
De site analyseert de lengte van de zinnen, het gebruik van leestekens en de woordkeuze en legt ze naast de teksten van beroemde auteurs. De bedenker is de 27-jarige Russische softwareprogrammeur Dmitri Chestnykh uit Montenegro. Sinds de lancering vorige maand kreeg 'I write like' al 1 miljoen bezoekers.
Chestnykh werkt volgens het principe van de e-mailspamfilters. Dat betekent dat de tekst wordt geanalyseerd op basis van trefwoorden. Vraag is of dat voldoende is, er worden nog veel aspecten buiten beschouwing gelaten. De invloed van ritme en structuur van teksten is bijvoorbeeld nauwelijks ingecalculeerd. Dat levert een aantal lachwekkende uitkomsten op. De Canadese schrijfster Margaret Atwood, van wie het werk in de database is opgenomen, probeerde de site uit. Volgens I Write Like schreef ze helemaal niet als Atwood, maar als Stephen King.
The New Yorker probeerde het met een uitnodiging voor een verjaardagsfeest en kreeg te horen dat de tekst veel weg had van het werk van James Joyce. Lady Gaga's songteksten bleken veel gemeen te hebben met de lyriek van William Shakespeare. En van een speech van Obama werd gezegd dat hij aansloot bij de boeken van cultauteur David Foster Wallace.
Wannneer wordt een soortgelijke site in het Nederlands geopend? Toch wel vleiend als mijn werk straks wordt vergeleken met dat van topauteurs als Gerard Reve, Connie Palmen of Tommy Wieringa.....Gewoon als opkikkertje....(bijke)
Nieuwe hittitel: Lichaam van de dood
Mooi zo, weer een nieuw boek van Elizabeth George.
Het 16e met Lynley en Havers: Lichaam van de dood.
Het zijn de laatste tijd telkens wel steeds dikkere pillen maar George blijft toch een van mijn favoriete thrillerschrijfsters. Waarschijnlijk ook door de mooie televisieserie die van de vorige boeken gemaakt is.
Voor dit boek heeft de uitgever ook op een bijzondere manier reclame gemaakt, kijk maar eens hier.
Terwijl inspecteur Thomas Lynley nog met buitengewoon verlof is nadat zijn vrouw is vermoord, wordt Isabelle Ardery als zijn tijdelijke vervanger binnengehaald.
Wanneer een lichaam wordt gevonden op een begraafplaats in Stoke Newington, krijgt Isabelle de kans om te laten zien wat ze waard is. Maar om zo snel mogelijk resultaat te boeken, moet ze Lynley overtuigen terug te keren.
De zaak wordt er niet eenvoudiger op door enkele recente PR-flaters van de Londense politie die het zelfvertrouwen ernstig hebben ondermijnd.
Het onderzoek leidt naar het natuurgebied New Forest. De oplossing lijkt te liggen in een geweldsdelict dat jaren geleden plaatsvond.
Ideale vakantielectuur vooral als je naar Engeland gaat natuurlijk.... Zeker het New Forest kan ik aanraden, ook zonder spannende avonturen is het een heerlijk (wandel) gebied. (Petry)
Het 16e met Lynley en Havers: Lichaam van de dood.
Het zijn de laatste tijd telkens wel steeds dikkere pillen maar George blijft toch een van mijn favoriete thrillerschrijfsters. Waarschijnlijk ook door de mooie televisieserie die van de vorige boeken gemaakt is.
Voor dit boek heeft de uitgever ook op een bijzondere manier reclame gemaakt, kijk maar eens hier.
Terwijl inspecteur Thomas Lynley nog met buitengewoon verlof is nadat zijn vrouw is vermoord, wordt Isabelle Ardery als zijn tijdelijke vervanger binnengehaald.
Wanneer een lichaam wordt gevonden op een begraafplaats in Stoke Newington, krijgt Isabelle de kans om te laten zien wat ze waard is. Maar om zo snel mogelijk resultaat te boeken, moet ze Lynley overtuigen terug te keren.
De zaak wordt er niet eenvoudiger op door enkele recente PR-flaters van de Londense politie die het zelfvertrouwen ernstig hebben ondermijnd.
Het onderzoek leidt naar het natuurgebied New Forest. De oplossing lijkt te liggen in een geweldsdelict dat jaren geleden plaatsvond.
Ideale vakantielectuur vooral als je naar Engeland gaat natuurlijk.... Zeker het New Forest kan ik aanraden, ook zonder spannende avonturen is het een heerlijk (wandel) gebied. (Petry)
Verschrikkelijke privacy
Net als heel veel andere mensen heb ik een facebook account. Op facebook heb ik vrienden. Best veel. Ik ben ook bevriend met mensen met wie ik in het echte leven helemaal niet bevriend ben. Zo is daar Bart D., met wie ik op de middelbare school heb gezeten. Wij deelden om precies te zijn onze docenten, maar verder helemaal niets. Geen interesses, vrienden of ook maar een enkel woord. Toch besloot Bart D. dat hij mijn vriend wel wilde zijn. En ik had het lef niet zijn uitnodiging af te slaan.
Er staan ook mensen in mijn vriendenoverzicht die ik uit het oog verloren was maar die ik nu af en toe toch spreek omdat ik reageer op hun updates of zij op de mijne. Op facebook schrijf je - als je actief gebruiker bent - bijna dagelijks wat je aan het doen bent, welk liedje je aan het luisteren bent, wat je gisteren op tv zag of wat je van van voetbal/politiek/bekende mensen of het nieuws vindt.
Je vrienden kunnen op je berichtjes reageren met 'vind ik leuk' (helaas niet met 'vind ik niet zo leuk'- wat toch ook een optie is) of met een persoonlijke boodschap. Het is een kunst deze zo gevat mogelijk op te schrijven. Er zijn zelfs al websites die je hun creatieve diensten aanbieden als je moeite hebt zelf iets leuks te bedenken. Want je facebookpagina zegt alles over je. En je imago is zo verwoest. Want privacy bestaat niet meer, iedereen leest mee met wat jij meemaakt.
Waarom vertel ik dit eigenlijk allemaal? Oh ja, ik ben een heel leuk boek aan het lezen van Jonathan Coe - 'De verschrikkelijk eenzaamheid van Maxwell Sim'. In het Engels is de titel beter: 'The terrible privacy of Maxwell Sim'. De hoofdpersoon in dit boek is verlaten door zijn vrouw en dochter en heeft met bijna niemand contact, ondanks zijn 74 vrienden op facebook. Coe beschrijft op heel humoristische wijze over hoe je eenzaam kunt zijn in een tijd waarin privacy eigenlijk niet meer bestaat. Een aanrader!
Er staan ook mensen in mijn vriendenoverzicht die ik uit het oog verloren was maar die ik nu af en toe toch spreek omdat ik reageer op hun updates of zij op de mijne. Op facebook schrijf je - als je actief gebruiker bent - bijna dagelijks wat je aan het doen bent, welk liedje je aan het luisteren bent, wat je gisteren op tv zag of wat je van van voetbal/politiek/bekende mensen of het nieuws vindt.
Je vrienden kunnen op je berichtjes reageren met 'vind ik leuk' (helaas niet met 'vind ik niet zo leuk'- wat toch ook een optie is) of met een persoonlijke boodschap. Het is een kunst deze zo gevat mogelijk op te schrijven. Er zijn zelfs al websites die je hun creatieve diensten aanbieden als je moeite hebt zelf iets leuks te bedenken. Want je facebookpagina zegt alles over je. En je imago is zo verwoest. Want privacy bestaat niet meer, iedereen leest mee met wat jij meemaakt.
Waarom vertel ik dit eigenlijk allemaal? Oh ja, ik ben een heel leuk boek aan het lezen van Jonathan Coe - 'De verschrikkelijk eenzaamheid van Maxwell Sim'. In het Engels is de titel beter: 'The terrible privacy of Maxwell Sim'. De hoofdpersoon in dit boek is verlaten door zijn vrouw en dochter en heeft met bijna niemand contact, ondanks zijn 74 vrienden op facebook. Coe beschrijft op heel humoristische wijze over hoe je eenzaam kunt zijn in een tijd waarin privacy eigenlijk niet meer bestaat. Een aanrader! (Bijke)
‘Onafgewerkt vierde Millennium-boek gesitueerd in Canada'
Er blijft een mysterie hangen rondom Stieg Larsson. Nu doen weer geruchten de ronde omtrent een mogelijk postuum vierde deel in de immens succesrijke Millennium-serie.
John-Henri Holmberg, een nauwe vriend van Larsson, heeft aan Associated Press details vrijgegeven over de inhoud van het onafgewerkt gebleven boek, waarin Lisbeth Salander en Mikael Blomkvist wederom hun opwachting zouden maken, meldt The Huffington Post.
Holmberg speelde een e-mail van Larsson door aan Associated Press, die hij een maand voor zijn plotse dood in november 2004 van de schrijver had ontvangen.
Daarin stelt Larsson dat hij de plot van het vierde deel situeert in een verlaten Canadees gebied:
"De plot is gesitueerd 120 kilometer ten noorden van Sachs Harbour, nabij Banks Island in de maand september", zo schreef hij. "Weet je dat er amper 134 mensen leven in Sachs Harbour en dat hun enige contact met de buitenwereld een postvliegtuig is dat twee keer per week landt, als het weer dat toelaat.
Maar er zijn 48.000 muskusossen en tachtig verschillende soorten wilde bloemen die bloeien in de eerste weken van juli, en er zijn 1.500 ijsberen." Larsson had volgens zijn synopsis al 440 pagina's opgesteld.
Laten we hopen dat dit waar blijkt te zijn. De lokatie lijkt me in elk geval geweldig.
(petry)
John-Henri Holmberg, een nauwe vriend van Larsson, heeft aan Associated Press details vrijgegeven over de inhoud van het onafgewerkt gebleven boek, waarin Lisbeth Salander en Mikael Blomkvist wederom hun opwachting zouden maken, meldt The Huffington Post.
Holmberg speelde een e-mail van Larsson door aan Associated Press, die hij een maand voor zijn plotse dood in november 2004 van de schrijver had ontvangen.
Daarin stelt Larsson dat hij de plot van het vierde deel situeert in een verlaten Canadees gebied:
"De plot is gesitueerd 120 kilometer ten noorden van Sachs Harbour, nabij Banks Island in de maand september", zo schreef hij. "Weet je dat er amper 134 mensen leven in Sachs Harbour en dat hun enige contact met de buitenwereld een postvliegtuig is dat twee keer per week landt, als het weer dat toelaat.
Maar er zijn 48.000 muskusossen en tachtig verschillende soorten wilde bloemen die bloeien in de eerste weken van juli, en er zijn 1.500 ijsberen." Larsson had volgens zijn synopsis al 440 pagina's opgesteld.
Laten we hopen dat dit waar blijkt te zijn. De lokatie lijkt me in elk geval geweldig.
(petry)
Lezen over/tijdens de Tour de France
Wielrennen is een dankbaar onderwerp voor zowel aardige fictie van bijvoorbeeld Bob den Uyl of Tim Krabbé. Als voor bloed, zweet en tranen verhalen van (oud-)wielrenners zoals Lance Armstrong, Gerrie Kneteman of mijn persoonlijke favoriet Rini Wagtmans.
Over Wagtmans een brabantse vedette uit de jaren '70 is een paar jaar geleden het boek Ongekend verschenen.
Ik had de eer aanwezig te mogen zijn bij de presentatie van het eerst exemplaar. Een bijzondere gebeurtenis.
Rini Wagtmans vertelde nog steeds met zoveel passie over zijn wielertijd dat het leek alsof hij vorig jaar nog meegereden had in de Tour.
Al heb ik zelf al moeite met de Vaalserberg dit soort persoonlijke verhalen zijn geweldig om te lezen.
De lino hierboven van Ivo van Leeuwen waar te zien is hoe Rini de Acht van Chaam wint hangt dan ook bij mij in de gang. (Petry)
De Ideale schoonzoon (is) Herman Koch
Vrouw en zoon, de Spaanse schoonfamilie, vakantie en eten zijn terugkerende onderwerpen. Maar natuurlijk gaat het ook vaak over schrijven en het schrijvende leven. Kochs columns over de geboorte van een bestseller behoren tot de beste en meest hilarische.
In 'De ideale schoonzoon' worden de columns nu voor het eerst gebundeld.
Ik ben niet zo'n geweldige Herman Koch fan. Zijn eerste boek "Red ons Maria Montanelli" heb ik met veel plezier gelezen maar dat is al heel lang geleden.
Toch wil ik iedereen deze 'ideale schoonzoon' aanraden. Hij is zeker geen Jan Blokker maar deze columns zijn meer dan alleen 'n glimlach waard in de Esta.
Ze bieden een leuke blik in, bijvoorbeeld, het moderne vaderschap. Eerlijk en zonder de stoerdoenerij die mij van sommige mannelijke columnisten, in vrouwenbladen, nogal eens kan storen. (Petry)
Goede columnisten
Jan Blokker is dood. Dat vind ik echt heel jammer. Blokker was voor mij de beste columnist van dit moment (Michael Zeeman en Martin Bril zijn er ook al niet meer....). Ik voel me een beetje zorgelijk - deze spitsvondige geesten verdwijnen, terwijl we nog helemaal geen waardige opvolger hebben. Ik voel me alleen zonder de dagelijkse column van Jan.
Jan Blokker deed wat een columnist behoort te doen- mij laten delen in een oprechte verontwaardiging of op een nieuwe gedachte brengen. In zijn tirade tegen twitter bijvoorbeeld:
"Of het nou om de tuttige boodschappen gaat van Femke Halsema (‘even naar de kapper’), om de troosteloze van Maxime Verhagen (‘terug van de schoenmaker’), om de ijverige van Job Cohen (‘morgen naar de informateur’), om de grootsprakige van Alexander Pechtold (‘ik kom net terug in het midden van de Nederlandse politiek’) of om de uitzichtloze van Mark Rutte (‘geen idee waar ik nu weer naar toe moet’) – elke tweet is een stilistisch testimonium paupertatis." (Doe die tweets weg):
Moeten we het nu werkelijk doen met Ronald Giphart, die mij soms wel een glimlach afdwingt maar zelden verbaast? Ach, zo dramatisch is het niet: de ABC'tjes van Aaf Brandt Corstius (voorheen NRC Next, nu VK) en de columns van Bert Wagendorp volg ik met veel plezier. Maar toch: ik was er nog niet klaar voor, het vertrek van Blokker....(bijke)
Jan Blokker deed wat een columnist behoort te doen- mij laten delen in een oprechte verontwaardiging of op een nieuwe gedachte brengen. In zijn tirade tegen twitter bijvoorbeeld:
"Of het nou om de tuttige boodschappen gaat van Femke Halsema (‘even naar de kapper’), om de troosteloze van Maxime Verhagen (‘terug van de schoenmaker’), om de ijverige van Job Cohen (‘morgen naar de informateur’), om de grootsprakige van Alexander Pechtold (‘ik kom net terug in het midden van de Nederlandse politiek’) of om de uitzichtloze van Mark Rutte (‘geen idee waar ik nu weer naar toe moet’) – elke tweet is een stilistisch testimonium paupertatis." (Doe die tweets weg):
Moeten we het nu werkelijk doen met Ronald Giphart, die mij soms wel een glimlach afdwingt maar zelden verbaast? Ach, zo dramatisch is het niet: de ABC'tjes van Aaf Brandt Corstius (voorheen NRC Next, nu VK) en de columns van Bert Wagendorp volg ik met veel plezier. Maar toch: ik was er nog niet klaar voor, het vertrek van Blokker....(bijke)
Abonneren op:
Posts (Atom)
PROFIEL BLOGGER
JEUGDBOEKENBLOG
-
Jip en Janneke in 3D11 jaar geleden
