De lente hapert weer even in Nederland. Gelukkig vertrek ik vandaag op een tripje naar Rome. Ik ben daar nog nooit geweest en popel om de Sixtijnse kapel, het Colosseum en de Trevifontein in het echt te zien.

Voorafgaand aan mijn reis, lees ik Alain de Botton, die als geen ander kan uitleggen wat er gebeurt als we op reis gaan en - belangrijker nog- hoe we dat op de juiste manier kunnen doen.

Op Volkskrant Reizen.nl las ik een interview met hem, waarin hij zegt: 'Je raakt gewend aan je eigen woonomgeving en daardoor kijk je er niet meer naar. Als je op reis bent verwacht je van een heleboel dingen dat ze interessant zijn en daardoor ben je ontvankelijk voor bijna alles. Als ik naar het postkantoor loop denk ik: dit is thuis, dit ken ik allemaal. Terwijl ik in Amsterdam denk: oh kijk, interessant. Het moet wel bijzonder zijn, want het is hier anders."

Dit gevoel herken ik helemaal. Als ik in Parijs ben, is zelfs de bakker een belevenis, terwijl ik thuis zuchtend in de rij sta. Musea in mijn eigen woonplaats bezoek ik zelden, terwijl een weekendtrip naar een andere stad niet compleet is zonder minstens drie musea gezien te hebben...

Dit laatste is af en toe wel vermoeiend. Het dwangmatige idee dat je alles gezien en gedaan moet hebben... soms maakt het me moedeloos en blijf ik liever op een terrasje hangen dan dat ik het zoveelste monument bezoek. Ik vraag me af of ik wel echt geniet van de dingen die ik zie..Nog even doorlezen in 'De kunst van het reizen', want de Botton behandelt dit reizigersprobleem uitgebreid, las ik op de achterflap. Ik denk dat het wel goedkomt met mij en Rome. (Bijke)