Vorige week las ik mijn boek uit: De Handelsreiziger van de Nederlandse Cocaïnefabriek. Ik heb het in één ruk uitgelezen. Niet omdat het zo'n goed geschreven boek is, maar vooral vanwege het thema. Nederland heeft tijdens de eerste wereldoorlog massaal cocaïne geleverd aan frontsoldaten van zowel Duitse als geallieerde zijde. Zogenaamd als 'medicijn tegen de pijn', maar in werkelijkheid maakte het spul van de soldaten vechtgrage mannen die hun leven zonder aarzelen op het spel zetten buiten de loopgraven.

Onze Hollandse handelsgeest trok zich niets aan van oorlogsleed en we hebben zonder pardon een leger verslaafde soldaten gecreëerd...Het boek is wel wat melodramatisch. Zo maakt de ene hoofdpersoon - een niet-politiek bewuste losbol die gek is op vrouwen en snelle motoren - zijn eigen vriendin van prachtige actrice tot verslaafde randfiguur.

De andere hoofdpersoon van het boek is een Engelse soldaat die tijdens de oorlog gewond is geraakt, zijn gezicht is half weggeschoten. Ik dacht meteen aan een plaatje uit Kersebloed van Charlotte Mutsaers Paardejam - waarin je op de eerste pagina een soldaat ziet met een kapotgeschoten gezicht. Een beeld wat mij al jaren bijblijft. Nu heb ik het verhaal erbij gekregen. (bijke)