Na een beroerte raakt de moeder van Tom Lanoye haar spraakvermogen kwijt. Langzaam en onherroepelijk takelt ze af, steeds minder in staat te communiceren met wie haar lief is. Al in zijn recent verschenen essaybundel Schermutseling schreef hij over haar. Maar hij was nog lang niet klaar met zijn verhaal. Pas in Sprakeloos maakt hij de hele balans op. Die van zijn kleurrijke jeugd, van zijn worsteling met de liefde, van zijn conflicten met de kleine moederdiva, en ten slotte: van de strijd die zij, bron van leven en moedertaal, manmoedig voert, en waarin ze reddeloos en redeloos ten onder gaat en de blijvende woede verdriet en pijn die dat oplevert.
In Humo zegt hij hierover: 'Het maakt je woest dat bijna ieder leven zo moet eindigen: in volle onwaardigheid'
Geweldig verhaal over de relatie tussen moeder en zoon maar ook over ouder worden in het algemeen en daar krijgen we tenslotte ooit allemaal mee te maken.... (Petry)