Een paar jaar geleden vroeg ik voor een klant “La petite fille de monsieur Linh” aan. Ik vond het een intrigerende titel, dus haalde ik de Nederlandse vertaling uit de kast. Ik heb niet vaak last van extreme ontroering bij het lezen van een boek, maar dit verhaal greep me bij de keel en liet me niet meer los.

Sindsdien heb ik alles van Claudel gelezen. Meestal lees ik een boek om het verhaal en niet om het taalgebruik. Bij Claudel is dat precies andersom. Hoewel zijn verhalen me ook boeien, is het zijn taal en de manier waarop hij heel gewone mensen weet neer te zetten wat me blijft verbazen. Het is net alsof hij schildert met taal, in plaats van er mee vertelt.

In 2010 kondigde Claudel aan dat hij zou stoppen met het schrijven van romans en zich volledig zou gaan richten op het schrijven van filmscripts (Il y a longtemps que je t’aime is van zijn hand). Het enige boek dat ik toen nog niet gelezen had was het dunne Tot ziens, meneer Friant. Daar mocht ik van mezelf af en toe een hoofdstuk uit lezen, zodat ik nog ‘iets over’ had.

Gelukkig heeft Claudel zich niet aan zijn gehouden aan zijn uitspraak. In maart 2011 verscheen Het Onderzoek, weer een lekker dik boek dit keer. Inmiddels is het ook al te leen en heb ik het natuurlijk meteen gereserveerd, ik kan niet wachten!

Miriam van den Beemt